#१५ऑगस्ट

 

#PCWrites मी शाळेत होते, तेव्हाही आताच्या मुलांसारखा १५ ऑगस्टला सकाळी शाळेत जायचा कंटाळा यायचाच. आताच्या मुलांना येतो, तसा त्या भाषणांचाही कंटाळा यायचा. पण त्यानंतर मिळणाऱ्या ग्लुकोज बिस्किटच्या पुड्याचं किंवा पेढ्याचं अपार आकर्षण मात्र असायचं. एक आख्खा पेढा किंवा चार बिस्किटं असलेला तो आख्खा पुडा, फक्त एकटीला!!!! स्वप्नवत होतं ते. माझ्या एकटीसाठी नाही, आम्हा सगळ्याच मुलांसाठी. खाऊ वाटून घ्यायची पद्धत होती तेव्हा. त्यामुळे या खाऊचं अपरूप जास्त वाटायचं. लहान वयामुळे आम्हाला नसलं, तरी तेव्हा आमच्या शिक्षकांना, मुख्याध्यापकांना आणि प्रमुख पाहुण्यांना स्वातंत्र्याचं महात्म्य आणि त्यामुळे त्याची किंमत माहित होती. त्यांच्यासाठी तो दिवस खासच अपरूपाचा होता. 

 

 

आताही शाळांमध्ये असा खाऊ वाटला जातो. पण मुलांना ’आख्खा एक पेढा मलाच’ याचं कौतुक नाही. उलट, ’मी नाही खात पेढा, मला नाही आवडत’ म्हणणारी मुलंच जास्त असतील! सुदैवच त्यांचं, की कोणताही अभाव नसलेल्या काळात ते जन्माला आलेत. आताच्या शिक्षकांनाही १५ ऑगस्टचा “इव्हेन्ट” पार पाडायचा असतो. त्यांना अपरूप फोटो आणि व्हिडिओंचं.

आम्ही जर रुढी, परंपरा, लोक काय म्हणतील या जोखडात असू, तर आताची पिढी मात्र कैक पट अधिक ताण, स्पर्धा आणि तगून राहण्याच्या अदृश्य पारतंत्र्यात आहे. आम्हाला भौतिक सुखांचा अभाव होता, पण त्यामुळे थोडक्यात गोडीची सवय होती. यांना भौतिक सुखाचा अभाव नाही, पण मानसिक अशांतता मात्र फार आहे. १९४७च्या स्वातंत्र्याचं मोल यांना कदाचित कळणार नाही, पण स्वत:च स्वत:चा घालून घेतलेल्या बेड्यांमधून तरी त्यांना स्वातंत्र्य मिळो हीच सदिच्छा!

#15August #IndependenceDay #स्वातंत्र्यदिन #१५ऑगस्ट