तुझं लक्षं कुठे होतं?

" हा बघ नवा Dinner Set.. Treo चा आहे, १८ नग आहेत, २५०० पडले.. " मधुनी casually सांगितलं..
"२५००?? इतके?? " अमितचे डोळे विस्फ़ारले आणि आवाज चिरकला..

"अरे इतके लागणारच की.. तरी मी La Opala च घेतला नाही.. त्याला सहज ५००० पडले असते.. आणि मी विचारलं होतं की तुला फोनवर.. लक्ष कुठे होतं तुझं??"

झालं!! हा प्रश्न आल्यावर अमितची सपशेल शरणागती!

अमित एक हुशार, कर्तबगार, स्मार्ट असा मुलगा होता.. त्याबरोबरच थोडा वेंधळाही होता. एकाच वेळी अनेक गोष्टी करायची आपल्यामधे क्षमता आहे असा समज होता त्याचा. या भरात काय व्हायचं की त्या सगळ्याच गोष्टी काहीकाही वेळा अपूर्ण रहायच्या आणि मग एकदमच सगळ्या अंगावर धावून यायच्या.. मग याचीही धावपळ सुरु.. म्हणजे एकाच वेळी ऑर्कुटवर टवाळक्या करायच्या, त्याच वेळी टीम मधल्या ज्युनिअरचे appraisal करायचे, yahoo messenger वर गप्पा हाणायच्या, कॉफी प्यायची, एका कानात गाणी आदळत असायची आणि दुसरा कान मधु फोनवर जे बडबडत असायची ते ऐकायचे काम करायचा!! यात मग कॉफी गार व्हायची, appraisal मधे काय लिहायचे कळायचे नाही, ऑर्कुटवर आपण नक्की कोणाशी काय बोलतोय उमजायचं नाही आणि मधूचे फोनवर सत्राशेसाठ प्रश्नं! मग कशीबशी कॉफी गिळायची, मधूच्या सर्व प्रश्नांना 'हो' म्हणायचं, ऑर्कुटवर साईन आऊट व्हायचं आणि नीटपणे appraisal कडे वळायचं. पण हा उत्साह हातातले महत्त्वाचे काम संपेपर्यंत किंवा मार्गी लागेपर्यंतच टिकायचा.. appraisal झालं, किंवा code मधे सुधारणा करून झाल्या की अस्वस्थ व्हायचा हा.. मग पुन्हा yahoo, msn, orkut सुरू! यात तो मधुला नक्की कशाकशाला 'हो' म्हणलाय हे त्याच्या लक्षात यायचं नाही आणि वरच्यासारखे प्रसंग निर्माण व्हायचे.. हेच कशाला, तो मधुला लग्नालाही 'हो' असच म्हणाला होता!!

मधु, म्हणजे मधुरा त्याची मैत्रिण होती, गोड होती, आवडायची त्याला. तिलाही तो. त्याच्या वेंधळ्या स्वभावाची तेव्हा तिला थोडीथोडीच कल्पना होती. अमित या नोकरीत चांगला स्थिरावला होता. हे सगळे वरचे उद्योग नुकतेच सुरू केले होते . मधु त्याच्या ग्रुपमधे होती. ते नियमीतपणे भेटायचे, फोनही चालू असायचेच. मधुलाही अमित आवडायचा, पण हा बाबा काही पुढचे पाऊल टाकायला तयार नाही. त्याला ती आवडते हे तिलाही कळले होतेच एव्हाना. मग अडखळायचे कशाला? तिने एक दिवस त्याला फोन केला. अमित नेहेमीप्रमाणे ४ उद्योगात होता.. मधुनी normal च सुरुवात केली.. अमित 'हो', 'हो ना', 'हं' अश्या टाईपची उत्तरं देत होता. मधूनच एखादं वाक्य टाकत होता आणि मधुच्या संभाषणाची गाडी भरधाव सुटत होती.. आणि अचानक मधुनी बाँब टाकला..

"अमित, मी तुझी सहधर्मचारिणी झाले तर तुला आवडेल का?"

सहधर्मचारिणी!!! च्यायला.. हे काय असतं? अमितची दांडी गुल! त्याला झेपलाच नाही मधुचा प्रश्न.. पण तिलाच कसा अर्थ विचारणार ना.. गूगल कशासाठी असतं? त्याने सर्च मारला.. हा शब्द काही सापडला नाही, पण 'धर्म'चा अर्थ, इंग्रजी स्पेलिंग असल्यामुळे 'अचार'चा अर्थ असे अनेक ऑप्शन्स त्याला मिळाले. मग त्याच्या 'तल्लख' मेंदूने फोड केली- 'सह' म्हणजे बरोबर.. हा शब्द त्याला माहित होता सहकुटुंब या शब्दामुळे.. धर्म म्हणजे देवधर्म वगैरे, म्हणजे आपल्या दृष्टीने देवळात जाणे, आणि चारिणी म्हणजे असेल असलच काही चरणांशी म्हणजेच पायांशी संबंधित! हां.. असं असेल की 'देवळात तू जेव्हा जाशील तेव्हा मी तुझ्याबरोबर येऊ का?'
च्यायला असं विचारत्ये होय ही.. अमितला सुटल्यासारखं झालं..

"होऽऽऽऽ. का नाही? अगं नाहीतरी मला एकट्याला बोअरच होत असतं आजकाल. बिन्धास्त!"

"अय्या!" मधू लाजलीच. हे इतकं सहज होईल असं वाटलं नव्हतं तिला..

"अरेच्च्या लाजतेस काय? तू खास मैत्रिण ना माझी.. तुला का आणि कशाला नाही म्हणीन मी!" अमितचा पतंग उडत होता.. इतक्यात याहूवर जुने मित्र आले conference करायला..मधूला त्याने कटवले आणि तो तिकडे रमला..

रात्री बाबांचा फोन!
"चिरंजीव! कळलं आम्हाला.. हॅहॅहॅ"

बोंबला! काय कळलं नक्की यांना आणि हे हसत का आहेत असे? अमित पुन्हा एकदा गोंधळला.. त्याने एक 'हो का' चिकटवले..

बाबाही सुटले.. "अरे त्यांचा फोन आला म्हणून समजले. नाहीतर तू कधी सांगणार होतास? लग्न झाल्यानंतरच का? छान आहे हो मुलगी. आईलाही पसंत आहे तुझ्या एकदम. आम्ही परवा निघतोय इथून. आम्ही आलो की त्यांना बोलावू आपल्याकडे आणि सगळं final करू.. चालेल ना? पुनर्विचार वगैरे करायचा नाही ना? आणि नकोच ते. चांगलं स्थळ आहे, आता मागे पहाणे नको, काय?"

अमितला सगळेच गुगली जात होते, पण 'स्थळ' या शब्दावरून आणि बाबांच्या बोलण्यावरून त्याला अंदाज आला की ’च्यायला आपणच आपले लग्न ठरवले आहे आणि आपल्याला आठवत का नाहिये?? आई-बाबा परवा येत आहेत, त्या आधी तरी आठवायला पाहिजे! ये कब हुआ, कैसे हुआ?? वाट.. वाट लागली सगळी.. आपण नक्की कोणाला काय प्रॉमिस केलेय?’

इतक्यात आई आली फोनवर.. "अमित, तुझ्या लग्नाचे मोठे टेन्शन गेले हो! मधुराला पाहिलीये की आम्ही. मागच्या वेळी आम्ही आलो होतो तेव्हा आली होती घरी. सुरेख आहे आणि सुशीलही. थोडी खमकी वाटली, पण तुला आणेल मार्गावर. पसंत आहे.. तुला येताना बेसनाचे लाडू आणते.. तीही खाईल आणि तिला कृतिही सांगीन, म्हणजे तुला तसेच मिळतील खायला नेहेमी. करेल ना रे ती?"

आयला! मधु! हुश्श्श! चालेल, मधु चालेल.. पण आपण मधुशी लग्न कधी ठरवल?? हां.. ते सकाळच 'धर्म' प्रकरण असणार!

तर मुळात यांचं लग्नच हे असं ठरलेलं. अमितला मनोमन पटत होतं की असे ४ ठिकाणी हात घालू नयेत. त्याने भलते घोळ होऊ शकतात. पण म्हणतात ना.. कळतं पण वळत नाही.. मधुला त्याच्या या सवयीची कल्पना होती, पण ही सवय तिच्या उपयोगाची कशी ठरेल हे तिला अचानकच कळले..

झाले काय, लग्नाला तीन महिने झाले असतील.. मधुला आईची फ़ारच आठवण येत होती, आणि मैत्रिणींची, गप्पांचीही.. पण अमित तिला आईकडे रहायला जायला परवानगी देत नव्हता.. मी एकटा पडीन, माझे 'सगळेच' हाल होतील असं emotional blackmail करून तिचे मन द्विधा केले होते. इतक्यात मधुच्या आईचा फोन आला की ’मधुची आत्या येतीये रहायला, आत्येबहिण आणि भाऊही यायचे आहेत, तर तूही ये ना ४ दिवस.. ’ मधुला आता राहवले नाही..

तिने अमितला फोन केला.. त्यावेळी अमितचा बॉस आला होता आणि त्याला अजिबात वेळ नव्हता. एक तर काम करावे लागत होते, चॅट बंद होते, browsing करून कंटाला आला होता, डेडलाईन होतीच.. वैतागला होता बिचारा.. त्यात मधुचा फोन! बरं मधु फोनवर पटकन उरकायची नाही, अघळपघळ गप्पा.. मुद्यावर येणार नाही.. झालं सुरू आत्या पुराण, तिच्या मुलांचे कौतुक.. मग मला बोर होतय.. तु म्हणत होतास ना की आजकाल तू कोमेजल्यासारखी दिसतेस.. तर आत्याला भेटले की कसं बरं वाटेल, जाऊ का? अमितचं लक्षं नव्हतच नेहेमीप्रमाणे, पण मधुनी काहीतरी प्रश्नं विचारला आहे आणि आपल्याला उत्तर द्यायचे आहे हे जाणवले त्याला.. 'हो जा जा, जाऊन फ़्रेश होऊन ये हं' असे मोठ्या मनानी त्याने तिला कटवले..

मधुचा विश्वासच बसेना.. हा समोर विचारलं की नाही म्हणतो, पण फोनवर 'हो' म्हणतो हे त्या चतुर बायकोच्या लक्षात आले. पडत्या फ़ळाची आज्ञा प्रमाण मानून ती ताबडतोब आईकडे रवाना झाली..जाताना अमितला चिठ्ठी लिहून गेली मुद्दाम.. 'तू म्हणलास म्हणून मी आईकडे रहायला जात आहे ४-८ दिवस.. एक किल्ली शेजारी ठेवली आहे. रात्री शेजारच्या काकू डबा देतील तो नीट खा हं, माझी काळजी करू नकोस!'

अमित हे वाचून चाटच पडला.. त्याने लग्गेच मधुच्या सेलवर फोन लावला..

"ए मी कधी तुला म्हणलं रहायला जा म्हणून? मी म्हटल जा.."

"जा काय, ते मी जातेच की अधून मधून.. असं काय रे, मी तुला specific विचारलं होतं की आत्याला भेटायला जाऊ का? आणि तू हो म्हणलेलास.. तुला आठवत नाही का? लक्ष कुठे होतं तुझं?"
अमित निरुत्तर!

मग मात्र मधुला नॅक कळली.. सरळ सांगून जर अमितला काही पटत नसेल, उगाचच आखडूपणा करत असेल तो, तर त्याच्या घाईच्या वेळेत त्याला फोन करायचा, त्याचं फारस लक्ष नाहिये असा अंदाज घ्यायचा आणि आपलं काम करून घ्यायचं.. नवीन पडदे शिवायचेत, थोऽऽडे महाग आहेत, पण काय हरकत आहे करायला, घर छान दिसेल.. फोनवर विचारा.. दिवाळीला छोटा दागिना करायचाय.. मान्य की सोनं महाग आहे, पण हौसेचे हेच दिवस आहेत ना.. करा फोन, लग्नाचे मानपान करायचय, लोकं जेवायला बोलवायची आहेत, आपण कुठेतरी उपस्थिती लावायची आहे, सिनेमा, नाटक पहायचे आहे.. सगळे फोनवरच!! आणि दुर्दैवानी जेव्हा जेव्हा अमित लक्ष देऊन ऐकायचा मधुचे बोलणे तेव्हा विशेष काही नसायचेच, सहजच फोन असायचा.. तेव्हा तो स्वत:ला बोल लावायचा की काय हे, मधु काय कामं करून घेण्यासाठीच फोन करते का आपल्याला.. आणि जेव्हा 'सहज' फोन असेल असं वाटून तो अर्धा कान तिला द्यायचा तेव्हा १०० टक्के मधू कशाचीतरी परवानगी त्याच्याकडून घेणार.. हा नंतर पस्तावणार आणि तिचं पेटंट वाक्य ऐकणार- 'तुझं लक्ष कुठे होतं' आणि गप्प बसणार..

पण त्याच्या लक्ष न देण्यानी खरच काही बिघडत होतं का? मधू सगळच मस्त मॅनेज करायची..वाट्टेल त्या, अवाजवी, अवास्तव इच्छा नसायच्या तिच्या.. पण त्यासाठी तिने थोडी कळ काढणे, हळूच विचारणे, अमित कसा वेंधळा आहे आणि आपणच त्याला सहन करू शकतो या गैरसमजात रहाणे, आणि तिचं ते लटक्या रागानी विचारणे..' तुझं लक्ष कुठे होतं?' हाय! अमित या सगळ्यावरच जाम फिदा होता.. त्यांचा संसार त्याच्या वेंधळेपणामुळे आणि तिच्या हुशारीमुळे व्यवस्थित सुरु होता :)


समाप्त.