#PCWrites खरेतर एखाद्या सिनेमाबद्दल प्रचंड रेकमेन्डेशन आले, की सहसा तो मला आवडत नाही, म्हणून मी तो बघत नाही. पण मैयाळघन बघितला, कारण चित्रपट हळवा आहे, क्लीन आहे असे मात्र सगळ्यांनी सांगितले होते. असो, पाहिला. आणि… ठीक वाटला! जेवढे कौतुक होत आहे, तितका काही खास वाटला नाही. संथ सिनेमे मला आवडतात, पण हा उगाच लांबवला आहे, अनेक लूपहोल्स आहेत, त्रुटी आहेत. पण एका बाबतीत मात्र प्रचंड रिलेट झाला… बालपणीच्या जखमा! लहान, कोवळ्या वयात मनावर कसलेही आघात झाले, तर पुढे जाऊन माणूस तो संपूर्ण कालखंडच बंद करून टाकतो. त्यात invariably चांगल्या आठवणींचीही आहुती पडते, पण त्याला नाईलाज असतो.
माणसाचा मेंदू चांगल्या घटना लक्षात ठेवतो, पण वाईट घटना आणखी ठळकपणे लक्षात ठेवतो. त्यामुळे अरुलला त्याचे गाव मनाविरुद्ध सोडायला लागल्यावर त्याने तो सगळा कालखंडच मनाच्या कप्प्यात बंद केला, हे मात्र अगदी पटले. घरातली सुबत्ता, पै पाहुणे, अगत्य, दंगामस्तीचे निरागस बालपण आठवायला गेले, की नातेवाईकांनी केलेला कपटीपणा, वडिलांची हतबलता, पूर्वजांच्या घरातच कायम राहण्याचं भंगलेलं स्वप्न हे आठवणारच. नकोच ते. चांगलेही नको आणि वाईटही नको.
पण तंजावर सुटल्यानंतर मद्रासमध्ये स्थिरावण्याचा भाग आणखी दाखवायला हवा होता. एकदा मुळं उपटल्यानंतर दुसऱ्या जमिनीत रुजताना, ती कितीही सुपीक असली तरी वेळ जातोच. तो तिथे कसा रुजला, स्थिरावला आणि तंजावरपासून कसा मुक्त झाला हा भाग आणखी यायला हवा होता. बैलाची शर्यत आणि ’त्या’चे संवाद थोडे कमी चालले असते! किती बोलतो तो! बापरे.
असो. सगळेच लिहितात, म्हणून मीही हात धुवून घेतले आहेत. बालपणीच्या माझ्याही चांगल्या-वाईट स्मृती आठवल्या. मला दोन्ही अनुभव आलेले आहेत. वाईट अधिक का चांगले अधिक याबद्दल मी न्युट्रल आहे. सहसा मी चांगले लक्षात ठेवते, त्याबरोबर वाईटही येतात, पण ते साहजिक आहे. आज माणूस म्हणून जी काही तयार झाले आहे, त्यात दोन्हींचा हात आहे. त्यामुळे कशालाही नाकारण्यात अर्थ नाही, असे वाटते. असो. पोस्ट मैयाळघनबद्दल आहे! आणि अरविंद स्वामी मात्र भयंकर adorable आहे.
