प्लॅनिंग!

मागच्या आठवड्यात एका मैत्रिणीकडे भिशी होती, सगळ्या जमलो होतो.. हा आमचा ग्रूप आमच्या respective मुलांमुळे जमला आहे. आमच्या सर्वांची मुलं एकाच बालवाडीत. त्यामुळे रोज आणता-सोडतांना, शाळेच्या वेगेवेगळ्या उपक्रमात सहभागी होताना ओळखी झाल्या आणि त्यातून ही भिशी सुरु झाली. तिथे माझी खूप जास्त मैत्री नसलेली, पण मला माहित असलेली अशीच अजून एक ओळखीची होती. तिची मुलगीही माझ्या मुलाच्याच शाळेत होती, पण नंतर आमचा फारसा काँटॅक्ट नव्हता. मला खूपच दिवसांनी ती दिसत होती. आम्ही एकमेकींकडे बघून हसलो. तिला कमीतकमी सातवा महिना तरी होता. ते बघून मीच संभाषणाला सुरुवात केली..
"अभिनंदन. कधी आहे तारीख?"
"नोव्हेंबरचा तिसरा आठवडा.. दिवाळीनंतर कधीही खरंतर.."
"अरे वा, सीझनही छान आहे.."
या नंतरचं तिचं संभाषण मला सर्वस्वी अनपेक्षित होतं हं.. मी हे बोलायचाच अवकाश, तिची गाडी भरधाव सुटली..
"हो गं, मस्त सीझन आहे, मलाही काही त्रास नाही. अगं तनु (तिची मोठी मुलगी- तनुश्री) ऐन मे मधली. छे, एप्रिल मधे मला काय त्रास झाला माहिते.. एका जागी बसवायचं नाही, नुस्ती अस्वस्थता सारखी.. आणि तनु झाल्यावर तर तिला धड दुपट्यात गुंडाळताही यायचं नाही की टोपडं घालता यायचं नाही.. बिचारीला रॅश उठले होते गर्मीमुळे. यावेळी तो काही प्रश्न नाही. बाळाला मस्तपैकी गुरगटवून लपेटता येईल, आणि मलाही चांगल्या हवेमुळे काही त्रास होत नाहीये..भरपूर खातीये, लाड करून घेतीये.. दिवाळीचा फराळ वगैरे, मस्त आयतं बसून खाणारे.."

मला हे इतकं अनपेक्षित होतं की यावर काय बोलावं हे पटकन समजलंच नाही. आणि ती वेळही आली नाही, कारण बाई पुढे बोलत सुटल्या होत्या..

"खरंतर आमचं तसं प्लॅनिंगच होतं यावेळी. पहिल्या मुलाच्या वेळी आपल्याला खरंच काय समजत असतं गं? हिच्या मे महिन्याच्या जन्मामुळे कायकाय झालंय सांगू? शाळांचं माहित आहेच ना तुला.. ज्युनिअर केजीत ऍडमिशन घ्यायची म्हणजे जून मधे साडेतीन पूर्ण हवीत. हिला आधी तीनच वर्षाची असल्यामुळे प्रवेश नाही आणि या वर्षी मिळाली, पण वर्गात सर्वात मोठी आहे.. चार पूर्ण झाली ना मे मधे.. तेव्हाच म्हणलं सप्टेंबर ते डिसेंबर महिन्यात जन्मलेली मुलं किती सुखी ना.. सगळं कसं विनासायास होतं त्यांचं.. शाळेत वर्षं वाया जात नाही, आणि सगळी मुलं पण एकाच वयाची.. आणि वाढदिवसही मस्त साजरा करता येतो. आमचा तोही प्रॉब्लेमच झालाय ना.. मे महिन्यात शाळेला सुट्टी. सुट्टीत बरोबरची मुलंही गावाला वगैरे जातात.. त्यामुळे शाळेत तर नाहीच, पण घरीही बोलावलं तरी मुलंच नसतात जास्त. इतके दिवस काही कळत नव्हतं, पण या वर्षी बाईसाहेब रुसून बसल्या होत्या चक्क.. कशीबशी समजूत घातली आणि नव्या शाळेत दुसर्‍याच दिवशी नवा फ्रॉक घालून वाढदिवस सेलीब्रेट केला तेव्हाच ऐकलंन तिनं."

तनुबद्दल मला सहानुभूति वाटायला लागली.. हिचं चालू होतंच..

"हे सगळं लक्षात आल्यावर ठरवलंच मग आम्ही की दुसरं मूल हे सप्टेंबर नंतर पण डिसेंबरच्या आत व्हायला हवं. आणि तसंच झालं बाई.. आता नोव्हेंबर.. तेही दिवाळीनंतर.. म्हणजे कसलीच चिंता नाही.. शाळाप्रवेश, वाढदिवस सगळं कसं निर्विघ्न पार पडेल." एकदाची गप्प होऊन समाधानानी हसली ती.

कसलं परफेक्ट प्लॅनिंग होतं नाही.. मी एकाचवेळी सर्द आणि इम्प्रेस झाले!!!!

आता ही इतकं सगळं बोललीच आहे, तर आपणही थोडा भोचकपणा करायला काय हरकत आहे असं वाटून मी तिला विचारलं,
"मग आता काय पाहिजे- मुलगा की मुलगी?"

तत्काळ उत्तर दिलंच तिनी, "मुलगा झाला तर मस्त होईल ना.. एक मुलगी, एक मुलगा.. चौकोनी कुटुंब होईल आमचं.. तसं काय मुलगी झाली तर काय वाईट नाही वाटणार.. आता तो जमाना नाही राहिलाय.. दोन्ही सारखंच.. पण असं वाटतं खरं की मुलगा झाला तर अजून चांगलं- अगदी परफेक्ट फॅमिली! आणि माहित्ये सासूबाई, आई- दोघी म्हणत आहेत की लक्षणंही तशीच आहेत- तिखट खातीये, आरामसे आवरते माझं- अगदी राजेशाही लक्षणं- मुलाचीच गं. तनुच्यावेळी अशी चपळ होते मी शेवटपर्यंत आणि भरपूर गोड खायचे, चटकमटकही काही नाही खाल्लं.. आणि आता गोडाचं काही दिसलं तरी नको वाटतं.. तनुपेक्षा अगदी विरुद्ध लक्षणं आहेत, त्यामुळे मुलगाच होणार असं वाटतंय.." ती स्वत:वरच खुश होत म्हणाली.

मला वाटून गेलंच की, काय ना, नेमकं इथे तिला प्लॅनिंग नाही करता आलं, देवानी तो तरी सस्पेन्स ठेवलाय त्याच्या हातात, नाहीतर हिने नक्कीच मुलगा कसा हवा, उंची, रंग, आवाज- सगळं प्लॅन करून ठेवलं असतं!!

मी आमच्या त्या कॉमन मैत्रिणीला सांगून ठेवलंय- हिचा रीझल्ट लागला की मलाही कळव. मी पण जाणार आहे हॉस्पिटलमधे.. तिचं परफेक्ट बाळ पहायची मलाही उत्सुकता आहे..