लग्नाचा वाढदिवस..

सकाळपासून स्नेहल गडबडीत होती. आज नाश्त्याला डोसे करायचे होते. सकाळची कामे, मुलांची तयारी, चैतन्यची धावपळ.. शेवटी सगळे जमले टेबलवर. मुलं खायला लागली.. डोसे आणि गुलाबजामही.. खुशीत होती. आई-बाबाही बसले. चैतन्य आला..
"आज काय आहे गं नाश्त्याला, लवकर दे... कॉल आहे मला. बापरे, डोसे आणि गुलाबजाम. सकाळ सकाळ नको गं इतक heavy देत जाऊस... एकच जाम घेतो.. "
स्नेहलचा चेहरा खर्रकन उतरला...

चेतन, मुलं पटपट घराबाहेर पडली. तीही तिचं आवरून ऑफिसला पोचली. ती एक Chartered Accountant होती. एका मोठ्या कंपनीत consultant म्हणून जात होती. केबीन मधे पोचल्यावर उदास अशी बसून राहिली.

आज २३ सप्टेंबर... त्यांच्या लग्नाचा आठवा वाढदिवस!!! चेतनच्या लक्षातही नव्हत... भूतकाळात शिरायला वेळ लागला नाही तिला... १० वर्षांपूर्वी त्यांची भेट झाली... तिच्या आत्येभावाचा मित्र होता तो. ओळख झाली, प्रेम जमले, घरी सांगितले.. सगळंच सुरळीत झाल. एकमेकांना पूरकच होते ते. मनं जुळली होती. लग्न करायचा निर्णय घेतला होता. चेतन तेव्हा एका software company मधे नोकरीला होता. पण त्याची स्वप्न मोठी होती. त्याला स्वत:चा व्यवसाय करायचा होता. स्नेहल नुकतीच CA झाली होती आणि एका Audit Firm मधे काम पाहात होती. तेव्हाच चेतनला USA ला जायची संधी आली २ वर्षांसाठी. ती त्याने घ्यायचे ठरवले. स्नेहलची साथ होतीच. मग लग्न करूनच जायचे ठरले. काढीव मुहूर्तावर धामधूमीत लग्न झाले.

US चे दिवस मंतरलेलेच होते. project नवीन, देश नवीन आणि लग्नही.. सगळ्याचीच मजा.. project च्या खाचाखोचा, गोरे PM आणि colleagues , नव्या देशाच्या रीती, हवा आणि लग्नाची नवलाई.. वर्ष कस सरलं कळलं नाही. दुसर्‍या वर्षी ते settle झाले होते, चेतनही त्याचे contacts develop करायला लागला होता. त्याला business मधे त्याची मदत झाली असती. तीही थोडा अभ्यास करून ज्ञान update करत होती.

US चा stay संपवून ते परत आले. मग मात्र दिवसांना चाकं लागली. चेतननी नोकरी सोडली, स्वत:चं ऑफिस सुरु केल. US चे चांगले clients होते. नवीन setup , भरपूर कष्ट यात चेतन बुडून गेला. स्नेहा ची साथ होतीच. तिच्या commercial knowledge चा त्यांना उपयोग झाला. सुरुवातीचं administration स्नेहानी बघीतल. मग आदित्यची चाहूल लागल्यानंतर तिनी काम कमी केल. ऑफिस settle झालं होतच. staff ही चेतनला चांगला लाभला होता. ती घरात बिझी झाली. आदित्य नंतर दोन वर्षातच पालवी झाली आणि स्नेहा पुरती अडकली. चेतनची बाहेर धावपळ आणि स्नेहाची घरात! पैसा भरपूर मिळत होता. घरची परिस्थिती चांगली होतीच.

मुलं मोठी झाली, थोडी सुटी झाली तशी स्नेहाही part time नोकरी करू लागली. तिला त्यामुळे profession च्या touch मधेही रहायला मिळत होतं आणि घरचं सगळंच बघता येत होत. चेतन यात कुठेच नव्हता.. बिलं भरण्यापासून, मुलांच्या दुखण्यापर्यंत सगळं स्नेहा बघत होती.

चेतन आणि स्नेहा खरंतर खूप romantic होते. पण काळ जसा पुढे गेला तश्या priorities बदलल्या. चेतन यायचा उशीरा घरी. मुलांशी खेळण्यात थोडा वेळ जायचा. पण त्यांना त्या दोघांचाच असा वेळ मिळत नव्हता. रोज थोडा तरी quality time एकत्र मिळावा अस स्नेहलला वाटायचं. बाकी तिची तशी काही तक्रार नव्हतीच. आज तिच्यापाशी भौतिक गोष्टी सगळ्याच होत्या. नव्हता तो जोडीदाराबरोबरचा सहवास. सगळं इतकं ठरून गेल होत की यापेक्षा आपल्याकडून काही अपेक्षा असतील अस चेतनला वाटायचंच नाही. सिनेमा, हॉटेल, खरेदी सगळं चालू होतं. सणवार, लग्नकार्य, बहिण येणं, तिचं माहेरपण सगळच स्नेहा बघत होती. यापेक्षा अजून काय वेगळं आता? लग्नाचे वाढदिवस कसले celebrate करायचे???

स्नेहलनी मोठ्ठा श्वास घेतला.. आजचा दिवसही routine च जाणार होता..


२४ सप्टेंबर...

चेतन तयारीत होता. सकाळचे ९.३० वाजले होते. रीमानी connect करून दिलं की Keith शी महत्वाचं बोलायचं होतं. आज नवीन assignment ची बोलणी होणार होती. एवढ्यात फोन वाजला.. रीमाच होती. पण Keith connect होऊ शकला नव्हता. कॉल उद्यावर गेला होता..

श्याऽऽऽ!! चेतनचा सगळा मूडच गेला. उद्या.. त्याने कॅलेंडरकडे पाहिलं. अरे, हे २३ला लाल का केले आहे बरं? च्यायला, कालची कोणती appointment miss केली? तो रीमाला विचारणार होता. इतक्यात तो स्वत:शी म्हणाला, ’चला वेळ आहे तर आपणच आठवूया.. काय होत बर काल? २३.. २३.. अरे! काल तर आपल्या लग्नाचा वाढदिवस! साफ़ विसरलो आपण. कमाल आहे! आणि स्नेहानी नाही का आठवण करून द्यायची’ या विचारानी तो थोडा थबकला..

त्याला आश्चर्य वाटले. काल का नाही बोलली स्नेहा काही? काहीच नाही? gift ची मागणी नाही, रात्री विसरलो म्हणून कटकट नाही? तीही विसरली की काय? पण त्याला कालचे गुलाबजाम आठवले! म्हणजे तिच्या लक्षात होते! मग का बोलली नाही ती काहीच?

चेतनला आठवला मागचा वाढदिवस. तोही तो विसरलाच होता. तेव्हा घरी जाऊन जाम भांडण झालं होतं. स्नेहानी जाम चिडचिड केली होती. मग तोही म्हणला होता.. ’अगं काय झालं विसरलं तर? तुला दिसतय ना मी बिझी आहे. जे तुला पाहिजे ते घेऊन ये ना. साडी, ड्रेस, दागिने.. आता झालं की लग्न जुनं. काय त्यात अप्रूप इतकं?’ स्नेहल ते ऐकून गप्पच बसली होती एकदम..

बरोबरे..ती दुखावली आहे. तिने काल वाट पाहिली असेल आपण wish करू म्हणून. आपल्या लक्षातच नाही म्हणल्यावर तिही गप्प बसली असेल. काय झालं हे? ते जुने दिवस आपण विसरलो? जुने कशाला, स्नेहा आजही आपल्या पाठी भक्कमपणे उभी आहे. म्हणूनच झोकून देऊन आपण हा डोलारा उभा केलाय. पण तिचा एकटीचा सहवास असा मिळतच नाही आता, हे जाणवलंच नव्हतं. हा दिवस आपल्या दोघांच्याही दृष्टिने किती महत्वाचा आहे. छ्या, कसले गाढव आहोत आपण! ही बिचारी काही बोललीही नाही.. नेहू, सॉरी गं! त्याला स्नेहलबद्दल एकदम प्रेम दाटून आलं..

तो ४ वाजताच घरी आला. आई-बाबा देवळात निघाले होते. मुलं खेळत होती. त्याला लवकर घरी बघून सगळ्यांना आश्चर्यच वाटलं! पण त्याने वेळ मारून नेली. आई-बाबा एकदाचे गेले देवळात. मुलंही थोडी excite झाली होती. पण काही विशेष नाही म्हणल्यावर तीही गेली. ते दोघंच उरले.

स्नेहाला त्याने चहा करायला सांगीतले आणि तो तिच्या पाठी जाऊन उभा राहिला. तिला स्वत:कडे वळवून तिच्या डोळ्यात पाहून म्हणाला..
"नेहू, सॉरी.."
स्नेहाला कळलेच काय झालेय ते.. ती रडायलाच लागली एकदम. चेतननी तिला मिठीत घेतलं.
"सॉरी गं खरच मनापासून सॉरी. मी विसरलो, जाम विसरलो. हे घे ना.." आणि त्याने तिला एकच लाल गुलाबाचं फूल दिलं! स्नेहल हसली.. कोणत्याही दागिन्यापेक्षा, साडीपेक्षा ही भेट तिला मनापासून आवडली आणि कळलं की चेतनलाही कळलंय तिला काय वाटलंय ते..
"नेहा, मला एकच शिक्षा.. पुढच्या वर्षीचं कॅलेंडर mark करून ठेवायचं नाही! माझ्या लक्षात हा गेलेला दिवस कायमच राहील. स्नेहा, तू गप्प बसून मला जे शिकवलंस ते कटकट करून सांगितलं असतंस तर मी कानामागे टाकलं असत. पण आता कधीच नाही.. "
"आणि मीच विसरले पुढच्या वर्षी तर?"
" असं होईल का राणी? नाहीतर मी आहेच ना.. आठवण करून द्यायला.. "


समाप्त.

ही माझी पहिली-वहिली कथा! :) लिहिलेली आणि पोस्ट केलेलीही! म्हणूनच ही कथा special आहे.